Zwieńczeniem procesu zabezpieczania zbiorów stała się pełna konserwacja najcenniejszych i zarazem najbardziej zniszczonych druków i rękopisów. Poza Książnicą Cieszyńską, w której w ciągu dwóch ostatnich dekad kompleksowej renowacji poddano blisko 140 oprawnych woluminów oraz kilkaset jednostek rękopisów typu archiwalnego, żadna z pozostałych uczestniczących w projekcie instytucji nie miała dotychczas możliwości przeprowadzania konserwacji swoich zbiorów. Nic więc dziwnego, że spośród łącznie 144 obiektów, których renowacja finansowana jest z budżetu projektu, aż 112 stanowi własność partnerów Książnicy. Najwięcej zakonserwowanych obiektów, bo aż 62, pochodzi ze zbiorów Biblioteki i Archiwum im. Tschammera. Z cieszyńskiego Oddziału Archiwum do konserwacji wybrano 39 obiektów, z Biblioteki i Archiwum OO. Bonifratrów – osiem, a z Muzeum Śląska Cieszyńskiego – trzy. W przypadku Książnicy konserwacja 10 druków i rękopisów przeprowadzona została we własnej pracowni biblioteki. Pozostałe 22 obiekty konserwowane były w specjalistycznych pracowniach, wyłonionych w drodze przetargu. Także renowacja druków i rękopisów należących do Parafii Ewangelicko-Augsburskiej, Konwentu Zakonu Bonifratrów i Muzeum realizowana była w drodze zleceń powierzanych podmiotom zewnętrznym. Archiwum korzystało w tym zakresie z usług pracowni konserwatorskich działających w sieci archiwalnej i zatrudnianych za pośrednictwem gospodarstwa pomocniczego.
Wszystkie skierowane do konserwacji obiekty wybrane zostały przez komisje złożone z konserwatorów oraz bibliotekarzy lub archiwistów, którzy w swoich decyzjach brali pod uwagę zarówno zabytkową wartość poszczególnych dzieł, ich znaczenie badawcze, jak i specyfikę zniszczeń, w tym przede wszystkim stopień zaawansowania oraz dynamikę procesów destrukcyjnych. Zastosowanie tego rodzaju kryteriów sprawiło, iż wśród przeznaczonych do konserwacji obiektów dominują rękopisy związane z dziejami Śląska Cieszyńskiego, a w następnej kolejności stare druki cechujące się bądź unikatowością, bądź wyjątkowymi walorami edytorskimi. Same prace renowacyjne przebiegały według precyzyjnych, uzgodnionych z ekspertami programów, a odbiór każdego dzieła z konserwacji odbywał się komisyjnie przy udziale rzeczoznawców, dokonujących oceny jakości wykonanych prac.
